SAAN KA PATUNGO

SAAN KA PATUNGO

Doon? Diyan? Dito?
Walang katiyakan ang iyong hakbang, hindi ba? Aayaw mong tumingin sa iyong kahapon. Wala kang tinitingnan kundi ang iyong ngayon. Ang iyong bukas ay madilim. Sapagka’t ang iyong ngayon ay madilim. Tumatahak ka sa isang landas na madilim. Sapagkat aayaw mong tumahak sa landas ng liwanag. Ang liwanag ng iyong kaikawan. Lumalakad ka sa landas ng ibang naglalakad. Naglalakad na di mo alam kung saan ang tungo.

Wala ka sa iyong sarili. Paano ang iyong bukas? Bahala na. Kanino mo ipinababahala? Sa iyong ngayon? Nakatatawa ka. At nagkagagalit sa iyong di-pagbibigay-pansin sa iyong dakilang kahapon. Bakit hindi lumingon? Sa iyong pinanggalingan? Ayaw mong magsuri. Aayaw mong magnilay. Aayaw mong mag-isip. Bakit mo dinadaya ang iyong sarili? Bakit ka nagtatago sa lambong ng pagkukunwari?


Paano ang iyong bukas? Oo, may liwanag din. Ngunit liwanag na ikaw na rin ang nasisilaw. Sapagkat ang liwanag na iyon ay di iyo. Hiram. Ibig mo nang hiram na liwanag. Bakit? Dahil ba sa napamayanihan ka ng bagong kapangyarihan, ng bagong lakas? May isip ka ba? Oo, mayroon ka nga. Nguni’t isip na pinagmamayanihan ng bagong kapangyarihan, ng bagong lakas, Isip na di malaman ang susulingan. Isip na ‘linggal. Isip na sungyaw sa iyong sarili. Sa iyong sariling kadakilaan. Sa iyong sariling tatak.

Tumitibok ba ang iyong puso? Anong dugo ang dumadaloy sa  iyong puso?  Dugo ng iba? Dugo ng ibang dugo? Nasaan ang dugo ng iyong kahapon? Ang dugo ng kadakilaan? Ang dugong matigas sa pagtatanggol ng kaikawang kahapon? Wala. Wala na ang dugong iyon. Pinalitang puso. Pinalitang dugo. Nino? Ng kaikawan mo ngayon. Nahahabag ako sa iyo. Kahabag-habag. Kaawa-awa ka. Ikaw na nagtataksil sa iyong pinaggalingan. Sa iyong kadakilaan. Ng iyong kahapon.

Bago ang paligid. Bago ang lahat. Ngunit dapat mo bang baguhin ang iyong pagiging ikaw? Ano man ang magyari, ikaw ay ikaw na may isang tatak sa iyong sarili? Ang pangalan mo ay di na magbabago. Manghiram kaman ng ibang pangalan ay di na magbabago ang pagiging ikaw. Ang iyong pangalan kahapon ay pangalan mo rin ngayon. Pangalan mo rin bukas. Pangalan mo magpakailanman. Kaya bakit ka manghihiram ng ibang pangalan? Ng ibang tatak? Ng ibang kaikawan ng ibang kakayahan?

Ikaw ay Pilipino, kahapon, ngayon at bukas. Subalit bakit walang katiyakan ng iyong mga hakbang? Marami ang nagtataka. Nagtataka sa kaikawan mo ngayon. Malayo ang iyong anyo sa kaikawan mo ngayon. Pilipino ka sa turing ngunit di ka Pilipino sa iyong tatak ngayon. Lupa at langit ang agwat ng iyong kahapon sa iyong ngayon. Ang ngayon mo ay maputlang anino ng iyong kahapon.  Isang kamalian ng bagong ngayon mo. Ang bagong Pilipino ay ang lumang Pilipino. Kaya mag-ingat ka sa iyong hakbang. Pilipino. Huwag kang magpakabulag sa pagtapak sa landas ng kabaguhang walang kawawaan. Tumatahak ka sa landas na lumang bago. Huwag sa bagong luma.

            Pilipino. Ikaw ay dakila. Dumakila kang muli. Tumingin sa dako pa roon. Doon sa pinanggalingan mo kahapon. Doon sa kahapong batbat ng kulay. Ng kabayanihan. Ng kadakilaan. Ng katapangan. Ng pagmamahal sa sarili. Sa sariling dangal. Sa sariling kapurihan. Ang ngayon mo ay sahol sa lahat ng ito. Kaya mag-isip ka. Isipin mong ikaw ay Pilipino. Kahapon . Ngayong at bukas.

Pilipino. Saan ka patungo?
Doon? Diyan Dito?
Saan?

Dumakila kang muli. Landasin mo ang landas ng kahapon. Ang kahapong landas ng  Ng kabayanihan. Ng pagmamahal sa iyong sarili.
            Pilipino, Pilipino, ikaw Pilipino sa kulay, sa anyo, sa dugo, Pilipino Kahapon, ngayon at Bukas.
Pilipino sa habang panahon.